Się porobiło - cz.24 - akrylowa sukienka i alpaka

Skończyłam męczyć uprzędzony latem, urodzinowy akryl. Piszę o męczeniu, bo 30 dag nie obiecywało wiele. Obawiałam się prucia i kombinowania. I było niewiele, ale jednak, przy dekoldzie, bo nietypowo, ale zaczęłam od rękawów, co dało mi możliwość decydowania o wyglądzie dziergadełka na bieżąco uwzględniając ubywającą przędze. Metraż zrobił swoje. Starczyło na krótka sukienkę. No może dla mniej odważnych, długą tunikę. Nie jest źle. Chciałam początkowo zrobić prosto od dołu do góry. Jednak obawiałam się, że za bardzo się powypycha tu i ówdzie. ;-) W związku z tym musiałam gubić oczka od bioder w górę.
Szukając pomysłu na wzór, myślałam o pionowym warkoczu, ale pewnie by w tej włóczce nie wyglądał jakoś okazale. Nie ma więc, jak prostota, a w decyzji utwierdziło mnie jedno z ostatnich wykonań Doroty z blogu Swetry Doroty.
I tak sobie wisi. Pogoda dziś wyjątkowo smętna, trudno o zdjęcia dobrze ukazujące kolor tego akrylu.

 A tu widać kilka kawałków nitki-włóczki, która została z tego dokonania. :-)

Pogoda za oknem okropna, jak wspomniałam wyżej, czas pomyśleć o mitenkach, ale póki co, zabrałam się za pierwszą porcję alpaki. Jest wyczesana przez mą osobistą mamę psim grzebieniem, nie szczotką, bo moje czworołapy nadają się tylko do zwykłego grzebienia. Strzyża jest zupełnie inna niż ta, którą miałam poprzednio. Kolor taki, bo ja wiem..., chyba po ludzku mówiąc, ecri.