Malowanie wełny i zmienne efekty emocjonalne.

Chciałabym 'pogadać' o domowym, chemicznym kolorowaniu wełny. Naturalne - wiadomo, osobliwe czary mary, często nieuchwytne w schematy, niepowtarzalne ;-) 

Co innego barwna magia 'chemii'. Ta powinna być w miarę przewidywalna. 

Farb, barwników jest trochę. Sama używam rodzimych, sprawdzały się. Jednak im dłużej się tym param, tym oczekuję od siebie konkretniejszych efektów. Nie przypadkowości, która bawiła na początku. Farbki często mieszam między sobą, Czy to w naczyniu z wodą, czy bezpośrednio na zmoczonej wełnie, czesance. 

Sama najlepiej czuję się machając pędzlem, czyli zwyczajnie malując po czesance, czy nitce. Czasami poprószę farbką bezpośrednio z torebeczki. I czesanka się barwi. Na ogól jest ładna. Później przędzie się nitka i też - powiedzmy, jest ładna po czym robimy udzierg i ... jest zgrzyt. Często zgrzyt bywa już na etapie nitki, kiedy z różnokolorowej czesanki robi się ... bardzo jednolite 'coś bure'. Nie wiadomo, co gorsze. Pół biedy, kiedy uzyskaliśmy z ulubionych kolorów coś, co ostatecznie nie jest w gamie naszych kolorów. Jest szansa, że z czasem jednak dobrze się to wykorzysta. Gorzej, gdy barwienie szlo 'pod pomysł', miało być określone, a wyszło... pożal się Boże.
I ja mam takie barwienia mniej udane na swoim koncie. Największym rozczarowaniem było barwienie gotowej już nitki sposobem widzianym w necie. O tutaj. Podobał mi się efekt u kogoś w dzianinie. Powtórzyłam działanie, ale taki sposób sprawdził się na małych powierzchniach - rękawki swetra wyszły bardzo ok. Ale już na całym już korpusie było coś, co na dłużej mnie bardzo drażniło.
Może komuś taki efekt byłby potrzebny, mnie pewnie też by się podobał, gdyby odległości zabarwień przełożyły się z rękawa. Takie właśnie były założenia barwienia. Tylko nie pomyślałam, że nitka powinna być zwinięta w olbrzymie zwoje, nie takie, jak były u mnie. Do dziś pozostaje pytanie, jak rozłożyć nici, jak oszacować potrzebne ich długości na konkretne barwienie.

Oczywiście, zamiast nitki, można pofarbować na jednolite kolory porcje czesanki i później odpowiednio (przynajmniej starać się) dozować ilości kolory w nitce. Takim sposobem było barwienie czesanki na baktusowy szalik Zważywszy, że działałam na oko, wyszło całkiem przyzwoicie.

Bywa, że w człowieku pozostaje wiedza praktyczna i jeśli ta wiedza obudzi się w odpowiednim momencie i zostanie praktycznie użyta, zdarza się uzyskać większą ilość dość sensownie zabarwionej nitki, która może dziwnie wygląda w motku (wrzaskliwie), jednak wyhamowuje w dzianinie i łapie jakiś subtelny rytm.

Co jednak, gdy już na wstępie skopie się barwienie ?

Mnie się zdarzyło, że włożyłam do gara pięknie tęczową nitkę (miały się przenikać żółty z czerwonym i niebieskim, przechodzić w zieleń), a po płukaniu został mi pastelowy róż z błękitem lekko rozmazany bardzo bladą żółcią. Dało się to wytłumaczyć nieznanym składem nitki (jakaś starożytna przemysłowa, Bóg wie co z czym zmieszano). Jednak kiedy wełna naturalna, barwniki przemyślane, a efekt farbowania opłakany, można się wściec, albo... farbować ponownie. 

Tak właśnie było ostatnio.

Corriendale, 100 g miało być jasną wiosenną zielenią. Dwójnitką powstałą z połączenia jasnej zieleni złamanej żółtym i tej samej zieleni złamanej granatem. W naczyniu uzyskałam ten odcień zieleni, który mnie w miarę satysfakcjonował, pomalowałam nim czesankę (4 pasma po 25 g), później dwa posypałam delikatnie barwnikiem żółtym, dwa delikatnie granatem. Cóż, mokra wełna już pokazała, że to nie ta zieleń, o którą mi chodziło, chociaż w naczyniu barwa farby była dobra, nawet intensywna. Schnąc, wiadomo, jaśniała.
Zdjęcie z chwili na balkonie, dzień szary i mokry. Mało wyraźne, ale innego nie mam.

Jaśniejąc pokazywała coraz to większą odległość od zamierzeń. Z wiosennej zieleni, zaczęła się robić zieleń zimna, o odcieniu turkusowym. Dodatek niebieskiego barwnika ? Być może, ale przecież był tylko na dwóch motkach, a odcień wyszedł na każdym motku.

Prawie wyschniętą, prawie o północy wrzuciłam na szybko do gara z wodą, w którym na żywioł wrzucony był czerwony barwnik. Taki, jaki był w torebeczce. Więc ta czerwień to nie czerwień typu straż pożarna, bardziej w róż jakiś szła. 30 minut na szybko wystarczyło, by klaki w czesance wessały barwnik. Woda była czysta, czesanka zabarwiona. Trochę mnie to zaskoczyło, ze uprzednio moczona w occie, tak ochoczo wessała barwnik.

W dzień pochmurny wyglądała tak.

Tak wygląda w dwunitce.
Z lewej w świetle dzietnym, w smętny dzień i z prawej z doświetleniem lampy. Lampa dodaje nitce pobłysku. 

Mogę powiedzieć, że czesanka odratowana.

Nie mniej, jednak pozostaje niedosyt wiedzy. Wydaje się, że barwiąc, warto zostawiać miejsca niepofarbowane licząc na to, że barwnik wessie się w biel dając lekko pastelowy odcień. To chyba lepsze niż 'malowanie' rozrzedzoną farbą, bo w sumie rozrzedzenie ostatecznie wypacza kolor, co widać na tej nieszczęsnej zieleni.
Może barwniki innych firm zachowują się inaczej ?

Bardzo podobają mi się takie pseudomelanże, przejścia między 3-4 kolorami, jakie w dzianinach widzę często na niemieckich blogach. Wełna w moteczkach wygląda bardzo fajnie i pozornie podobnie do moich, jednak kolory się zdecydowanie inaczej rozkładają w dzianinie.

Sporo osób farbuje w domu. Jakie macie własne wnioski ? Czego się wystrzegacie ? Co z góry skazane jest na porażkę ?