Farbowanie naturalne 2014 - świdośliwa

 

O świdośliwie pisałam już kilka razy na blogu. Można oczywiście poszperać wrzucając w wyszukiwarkę 'świdośliwa'. :-)

Rok temu farbując w jej liściach ( u dołu posta) już sobie założyłam próbę moczenia w owocach. Ale nic nie może iść gładko i bezproblemowo. :-) Wiosna zawitała szybko, krzew zakwitł mniej więcej miesiąc szybciej i tym samym, dojrzewanie owoców było też wcześniej. Skorzystały na tym ptaki, bo obżarły prawie cały, mnie udało się uzbierać raptem 67 gram ! :-)

Owoce po rozgnieceniu wyglądały obiecująco, ale już dolanie wody dość mocno rozcieńczyło sok. Oddzieliłam owocową papkę w kawałek firanki (skleroza jest też matką wynalazków !) i wrzuciłam czesankę uprzednio zabejcowaną sodą. 

Gdyby wełna zechciała wessać tak, jak ręcznik papierowy, świat byłby piękny ! Ale wiadomo, nie chciała. Pyrkało w garze, co wycisnęłam próbnie wełnę, oddawała sok. Co mi zostało... próbować, a to z sokiem cytryny, a to z ałunem. Brałam na łyżkę wywar i sypałam, roztwór albo ciemniał (po ałunie), albo różowiał (po cytrynie), jednak w garze, po chwili wszystko wracało do pierwotnego wyglądu. Nie wiem już jaki odczyn był w garze, czy bardziej w stronę zasady, czy w kwas. Podejrzewam, że emocjonalnie bardzo obojętny. :-) Ostatecznie, po zdjęciu z ognia, wrzuciłam do gara ok łyżeczki siarczanu miedzi. Dzięki Bogu, gar miałam już na tarasie. Buchnęło ! Wszystko się spieniło, prawie wylazło z gara. A nie było gorące. Zzieleniało ! Garnek wyglądał, jak buzujące bagno gdzieś w ciemnych otchłaniach lasu. Mieszałam w ciemno w garze. Piana powoli się uspokajała. Obawiałam się wlać ocet. Sypnęłam sodę. Jak ostygło, zaczęłam płukać. Chyba dobrą godzinę, milion razy przelewałam wodę przez runo. Ciągle farbowało, co było dla mnie na tyle niezrozumiałe, bo wełna odciśnięta po pierwszym płukaniu, do ostatniego nie zmieniła koloru ! Ponieważ na tarasie było już prawie ciemno, zostawiłam wełnę odciśniętą w misce. Niestety, następnego dnia buchnęło słońce, wysuszyło (jak byłam w pracy) całą wełnę. Uczucia miałam mieszane. Fajnie, bo kolorek nie najgorszy, niefajnie, bo mam prawie sfilcowane dredy, a nie porcje wełny.

I zaczęło się... Nierówna walka grzebieniem z dredami. Sporo czasu mi to zajęło i pochłonęło dużo odpadu.

Przędzenie też nie było marzeniem, bo nie do końca dobrze wyczesane kłaki przy skręcie ukazywały drobiny sfilcowanej wełny.

Ostatecznie mam  178 m w 25 gramach.

Zdjęcia poniżej są w pierwszej kolejności przy trochę zachmurzonym niebie, kolejne już w popołudniowym słońcu.

Czy to jest zielonoszary, czy szarozielony, nie wiem. W samej czesance wyglądał bardziej w stronę bardzo, bardzo rozwodnionej zieleni z odcieniem turkusu. Ale tak to już jest z naturalnym barwieniem. Trudno określić odcień, bo on się w świetle zmienia.

Skoro już mowa o farbowaniu, to niniejszym przyznaję się do kolejnej porażki z trzykrotką. 2 tygodnie w soku i ... guzik. Chociaż można dostrzec drobiny różu, to jednak bardzo, bardzo mikre.

Kusi mnie jeszcze trzecia możliwość. Muszę spróbować. Mimo wszystko. 

I na koniec jeszcze kolejne rybki. Dokupiłam siódemkę, głównie pomarańczowe, bądź z domieszką białego. Jak szaleć, to szaleć - mam teraz szczęśliwą trzynastkę złotych rybek. :-)