Dyniowy weekend

 W tym roku dynie pojawiły się wcześniej w sprzedaży i już zrodził się zamysł by przytaszczyć do domu jeśli tylko znajdę taką, która bez problemu podniosę i doniosę. Oczywiście najpierw były tylko takie wielkości koła młyńskiego. Jedyne małe to te ozdobne, ze skórką jak na krokodylu. W końcu udało się kupić pierwsze dwie, a później już jakoś tak... i myślę, że jeszcze nie koniec. :-)

 Pojawiło się pytanie, jakiego gatunku mam dynie. Pierwszym razem miałam dwie różne wyglądem, jak i zawartością. Kupione pod kątem dyniowego lampionu kształt i kolor zaskoczyły twardością i kolorem wnętrza. Specjalnie wiec omijałam jeden rodzaj, nie dość, że twarda skórka, to jeszcze środek zielony, co wcale nie wyglądało ładnie w potrawach. Ostatecznie znalazłam na blogu Bei post, który sugeruje, że te piękne pomarańczowe, z rysunkiem południków na obwodzie, to prawdopodobnie Appalachian lub Spooktacular a ta jedyne, większa to na bank Winter Luxury (Cucurbita pepo). Wszyscy zachwalają Hokkaido, a ja jej nigdy (poza zdjęciami) w sklepie nie widziałam. 

 To zdjęcia zachęca do zadania pytania - Czym różnią się te dwa obrazki :-) Obydwa robione o tej samej porze dnia, tyle tylko, że wczoraj było paskudnie, już prawie zimowo, a dziś słonecznie. 

Dynia, której nie dano już wygrzewać się w niedzielnym słońcu trafiła do kuchni w zamyśle na zupę, jak rok temu. Ponieważ wcale nie była taka mała, a nie chciałam zupy na cały tydzień, odważyłam się zrobić mus.

 Mus powstał z myślą o cieście drożdżowym Mirabbelki. Moje pierwsze doświadczenie z ciastem dyniowym, 2 lata temu było kiepskie. Odważyłam się wykonać to, bo znam Mirabbelkę od strony dobrych i sprawdzonych przepisów. Przy okazji oczyściłam pestki. Przyznam, że w dzieciństwie próbowałam, ale coś z nimi było nie tak smakowo, że do dziś omijałam wielkim łukiem. Tak więc w jednym garze, na parze miękła dynia na puree, w drugim gotowała się na zupę wraz z porem, pestki wstępnie wysychały, a na progu kuchni leżakował mój pomagier. ;-)

 Efekty naszej 'wspólnej pracy' kosztowaliśmi dzisiaj. Zupa tym razem, z makaronem i dużym kleksem jogurtu, który złagodził nieco duża ilość pieprzy cayenne. Fajna.

 Placek drożdżowy, hmmm... tutaj szału nie było. Jednak w smaku dobry. Oczywiście dałam zdwojona ilość cukru, bo nie znoszę ciast trochę słodszych od niesłonego chleba. I to była dobra decyzja. Następnym razem skrócę też czas pieczenia, bo pomimo, że piekłam w temp 175 st C 35 min, to brzegi ciasta są nazbyt twarde.

Mus, jak mus, czy tam puree, ma fajną konsystencję i kolor, dlatego nie mogłam się oprzeć, by nie wstawić zdjęcia. Mam nadzieję, ze będzie dobry. Ehh... te kolorki... ;-)

Nie wiem, co będzie z tamtymi dyniami, ostatecznie, czasowo skończą w słoikach. Na pewno któraś stanie się lampionem, jak zawsze, bo lubię i tyle. ;-)

Lubicie dynie ? Macie jakieś fajne na nią sposoby ?