Festiwal Smaku - Gruczno 2014 - cz.1

Podobnie, jak rok temu, wybrałam się do Gruczna. Jest to miejscowość położona w Dolinie Wisły, gdzie od lat na pagórkowatym wzgórzu odbywa się dwudniowy Festiwal zdrowej lokalnej żywności i promocja regionu.

W tym roku pojechałam w dzień pierwszy i tak nie do końca jestem przekonana, czy to był dobry pomysł zważywszy na późniejsze tłumy ludzi. Mam wrażenie, że rok temu, gdy byłam drugiego dnia festiwalu, jakoś było mniej tłoczno. Ale i tak nie ma co narzekać, bo wzgórze, na którym odbywa się festiwal jest bardzo przestronne i pomimo tłumów, można złapać oddech. 

Miejsce jest klimatyczne, jak widać z mapki obok, ma na stałe ustalone obszary tematyczne i nawet wystawcy zajmują często te same stoliki od lat.  To ułatwia znajdywanie osób, u których nabyło się coś poprzednio. 

Na początek kilka zdjęć miejsc, przedmiotów charakteryzujących miejsce tak, aby dało się uchwycić klimat. To Pomorze, więc charakterystyczna jest zabudowa, tzw. mur pruski.

Niestety, ceny wyrobów wzrosły w stosunku do roku ubiegłego. Zainteresowanie wzbudzało wszystko, zwłaszcza degustacje, ale dało się zaobserwować, że nabywców mniej. A szkoda. :( Nie myślę o tym, by sprzedawcy dokładali do interesu, ale dając ceny zaporowe, uniemożliwiają zakup. O cenach jedzenia trudno mi się obiektywnie wypowiadać (ceny serów kozich i owczych 100-140 zł za kg, mnie zwalają z nóg), o tyle śmiało powiem, że niedbale wykonana filcowa broszka za 25 zł to przegięcie. 

Ale o rękodziele będzie następny post, skupmy się więc na jedzeniu. 

Owoce i warzywa prawie, jak w dożynki. W tle, z prawej strony stoisko z kwiatami cebulowymi - skusiłam się na krokusy, bo wiosną mi ich brakowało. :-)

A teraz już coś dla ciała. Wędliny kusiły zapachem, dodatkowo z wędzarni unosiły się dymy, co drażniło nosy. :-) Miody różne, różniste  - smakowałam koniczynowy (dla mnie za słodki), nawłociowy (bardzo delikatny) o jeszcze z rośliny, której nazwy nie pamiętam, nigdy nie słyszałam, a mówiono, że rośnie na polach. Upsss....

Były też stoiska z jedzeniem z Litwy, Grecji, Turcji, Austrii, Węgier.

Nalewek, win, piwa, soków zatrzęsienie. Chyba najbardziej charakterystyczna - benedyktynka.

 Przyjemnością był nie tylko poczęstunek, ale też przyglądanie się przygotowywaniu posiłków.

Deser z jabłek w glazurze z karmelu (cukier, miód) z dodatkiem miodu pitnego i... mięty podany z andrutami. Mniaaam. Tu etapy tworzenia z miłym komentarzem. :-)

I w życiu bym nie powiedziała, że ujmie mnie smakiem, gotowany ziemniak z... olejem rzepakowym i czosnkiem. Nawet olej dziewiczy (bez czosnku) wyglądał lepiej od oliwy, bez porównania z olejem sklepowym. Oczywiście dodatek soli wzmagał doznania smakowe. Niektórzy dopełniali cebulką.

I na koniec tego wpisu, sympatyczna jak zawsze Agnieszka Perepeczko, podpisująca swą nową książkę. Przyznam się, że nie wiedziałam o kolejnej.