Alpaka z buraczkiem, merynos z aksamitką.

Post miał być już wczoraj i byłby, gdyby nie paskudna pogoda, mgła i szarość, które uniemożliwiały nie tylko dosychanie, ale też wykonanie sensownego zdjęcia. Dziś dużo lepiej nie jest, chociaż tak mocno nie wieje. Marzą mi się jednak zdjęcia w promieniach słońca, bo ono dodaje tego smaczku naturalnym kolorom.

I tak na początek alpacza przędza, kremowa, zaprawiona 20% ałunem w ilości 71 gram (! tak, dokładnie tyle :-) ) i kilogram buraczków, które jednak nieco odchudziłam, bo obrałam i pokroiłam na 4 części. Woda na początku była bardzo kolorowa, jednak po 10-15 minutach pyrkania, zaczęła blednąc, co mnie przeraziło. Wyłączyłam, wyciągnęłam buraczki i potraktowałam tarką. Dalej podgrzewana woda z burakami zyskała koloru. Podobało mi się. Po odcedzeniu, z wełną gar podgrzewał się dobrą godzinę. 

Trochę przestygło, ale nie mogąc się doczekać, wlałam niecałą butelkę octu i tak sobie stygło. Obawiałam się momentu wylewania wywaru, że cały kolor spłynie, ale nie. W sumie wełna wiele nie oddała. Już było dobrze. :-) Ale najtrudniejsze, to czekanie na wysuszenie i okazanie się prawdy o całej wełnie. W piątek kilka chwilek leżała w promieniach słońca, nie zdążyła zrobić zdjęcia, ale ufna w prognozy pogody podawane w tv wierzyłam, że w weekend będzie pięknie no i zdjęcia też będą w prawdziwych kolorach. Ale niestety. Bez słońca są bardziej zgaszone, lekko różowate, w słońcu mają odcień ceglasty, cieplejszy.

Niestety, a może i dobrze, są miejsca jaśniejsze, pewnie przypadkowo, przez ilość płynu w garnku. Trąba jestem, bo powinnam dać więcej wody od samego początku.

Kolejny dzień, to aksamitka. Zamoczona na noc, za radą Finextry z tłumaczeń niemieckich mądrości, czekała parenaście godzin na swój występ. Miałam dwa odcienie kwiatków. Moje osobiste z działki takie bardziej pomarańczowe, jednolite i te poszły do gara. Wszystkie, więc moczyło się nieco ponad 200 gram kwiatków i one już przelewane do garnka oddały wodzie dość dużo barwnika. Podobało mi się bardzo. Wełnę miałam w 2 porcjach, 2 razy po 70 gram i raz 60 gram. Wcześniej moczyły się w siarczanie glinu (nie ałunie !), ale je wyprałam gdy, jak pisałam w poprzednim poście, dotarło do mnie, że to nie siarczan glinu i potasu (ałun). Gdy już dojechał ałun, każda z porcji pogotowała się godzinkę w 20% roztworze. I zaczęło się. Najpierw pierwszy moteczek dobrą godzinę w samym wywarze z kwiatów, później drugi w pozostałym wywarze z woreczkiem gazy z główkami kwiatów, no i trzeci, najmniejszy z dodatkiem siarczany miedzi. 

I tak się suszyły, suszyły i suszyły.

W pojedynkę wyglądają ciekawie, każdy moteczek ma swój urok. Pierwszy w sumie taki... złoty.

 Drugi jaśniejszy, taki brudny zółty.

 I trzeci, jak łatwo się domyśleć, poszedł w stronę zieleni, czyli taka jasna oliwka.

I tu rodzinne zdjęcie trojaczków, rodzących się w kolejności od prawej.

Z efektów jestem naprawdę zadowolona, chociaż liczę, że ten drugi odcień aksamitek, ciemniejszych odda mi następnym razem więcej barwnika czerwonego.