Się Porobiło - cz. 136 - Czapka i komin - z potrzeby chwili.

Ostatnie wiatry dały mi tak do wiwatu, że nie chcąc brać kolejnych prochów na przewianą głowę jednak się odważyłam i uszyłam komplet z dzianiny. Prawda taka, że chodził mi po głowie już jakiś czas. Owszem, wolałabym w końcu wydziergać wymarzony komplet z wełny, ale zanim uprzędę, to sporo wody w Wiśle upłynie. Z drugiej strony, do sportowych skafandrów, w jakich głownie z psem wychodzę, sportowa czapka też nie zaszkodzi, a właśnie komplecik w takim duchu jest. 

Szybki przegląd resztek dzianiny, okazało się, że damy radę. W ruch poszły pozostałości ciemnoczerwonej dresówki i szarej z 'łapkami'.

Czapka miała być podwójna, byle cieplej i nie wiało w uszy, a skoro dwie dzianiny, to warto tak dobrać, by była dwustronna. Na moje szczęście, wpadł mi link do czapki na EtiBlogu, dzięki czemu czapka zyskała wypustkę. Trochę było z tym zamieszania, ale dałam radę. Niestety, idealnie nie udało mi się zszyć miejsca z wypustką (tzn, nie schodzą się w przeszyciu idealnie), ale na takie zwariowane szycie, wykrój na kolanie, jest nieźle.

Nie mam głowy manekina, w czapkę wepchałam 'coś' i tak wsadziłam na manekina do zdjęcia. I całość wygląda tak, jak poniżej. Oczywiście można ją układać na głowie. Żeby było śmieszniej, najfajniej wygląda a'la Smerf, czyli czubek do przodu. Cóż, to jednak to dość odważna forma, jak na panią z pieskiem, więc może ciemnym wieczorem. :)

A to jedna i druga strona.

Całość wsparta oczywiście ściegami elastycznymi, głównie overlockowym, ale też i zwykłym prostym i ozdobnym.   

Wyglądam w tym cóż... jak osoba w okularach w każdej czapce, no ale Joszko się nie wstydzi idąc ze mną, w uszy nie wieje, więc daję sobie luzzzzzzzzz. ;-)