Się Porobiło - cz. 120 - Lniana suknia

Pamiętacie bajkę, polską legendę o lnie spisaną przez M.Konopnicką w opowiadaniu 'Jak to ze lnem było' ? Z moim lnem było prościej, chociaż w pierwszej chwili byłam trochę przerażona, że nie wyjdzie mi to, co zaplanowałam, że będzie za wąsko. Później, na moje szczęście, okazało się, że aż tak gruba nie jestem :))) więc spokojnie można ścinać boki, ba ! nawet trzeba. Zaczęło się więc zwężanie i dopasowywanie tak, by suknia była luźna, wszak to żywy len, ale też, bym nie wyglądała w niej, jak w worku.

Po przeprasowaniu wygląda to tak.

A ponieważ nie będzie nigdy wyprasowana na blachę, spokojnie można przyjąć, że będzie na co dzień wyglądała tak, jak bezpośrednio po skończeniu szycia. Czyli tak właśnie, jak niżej na zdjęciach.

Na zakończenie tego 'naturalnego' wpisu pokaże dwa bardzo naturalne 'napoje'. W dużej butelce (ciemny), to syrop miętowy (czy raczej syrop z mięty), a w małej syrop piniowy (czyli z sosny). Syrop z mięty robiłam wg przepisu znalezionego u Izy z Kidowa, jednak miałam z nim problem. Pomimo tego, że miałam duże łodygi mięty, więcej niż w przepisie, dałam szklankę cukru mniej, po czasie, jaki w przepisie, nie czułam w ogóle mięty, miałam wrażenie, że mam do czynienia ze słodką wodą, która w ogóle nie wyglądała na syrop. Postanowiłam więc podgotować jeszcze (jak w miodku mniszkowym), na małym ogniu tak, by się wszystko 'przegryzło'. Pamiętam, że właśnie dłuższy czas gotowania mniszka zmieniał smak na korzyść. Nie miałam nic do stracenia i poza tym, że syrop wyraźnie zmienił kolor, zgęstniał, smak zyskał na wyrazistości. Możliwe, że z innego gatunku mięty byłby inny, bardziej miętowy. Na pewno żaden nie ma smaku charakterystycznego dla miętowych słodyczy. Drugi syrop, to nic innego, jak zlany płyn z zasypanej cukrem sosny.

Ciągnąc temat roślinny, z radością pokażę, jak rozwija się przysłana przez Izoldę sadzonka hoi multiflory. Rośnie ok 2 miesięcy, wypuściła 3 liście i już ma dwa zawiązki kwiatostanu ! Na zdjęciu wyraźnie widać większy. Nie to, co leniwa carnosa, potrafi nie kwitnąć 100 lat.

I już na koniec mała róża, nabyta z przeceny za 5,99 w niewyraźnych pąkach, ale już wskazujących na biały kolor. Pomimo tego, że wkoło były piękne czerwone, wiadomo - wybrałam biała i oto kwitnie.

.