Się Porobiło cz. 76 - Rustykalna, aksamitkowa tunika.

Wełna, to merynos kupiony w pierwszych miesiącach mojej działalności przędzalniczej i przędzony na wrzecionie w duchu artystycznym. Pierwsza próba poczynania z wrzecionem i specjalnie skręcany jeden singiel bardzo cienko, drugi różnie, ze wskazaniem na grubszy, miejscami luźniejszy. Wówczas z samej przędzy byłam zadowolona, bo była faktycznie niejednorodna, nierówna. Pierwsza nierówna, jaką udało mi się zrobić, bo dziwnym trafem, od samego początku single wychodziły mi jednej grubości. Mniej, lub bardziej skręcone, ale jednak w miarę równe. Wełna leżała i trafiło na nią, gdy nastał czas aksamitki i farbowania naturalnego. Wówczas przyjęła 3 odcienie, od pomarańczu, takiego w stylu starego złota, do delikatnej oliwki. 

 Wełny za mało na sweterek, bo ten musiałby być luźniejszy, a z krótkim rękawem nie wchodził w grę, zdecydowałam się na prostą tunikę. 

Przemyślenie jedynie chwilowe, jaką kolejność kolorów ułożyć. A ponieważ całość składała się właśnie z 5 pięciu moteczków (2x50g pomarańczowy, 2x40g oliwkowy i 1x100g żółty) stąd wyszło, jak wyszło.

Zdjęcie tym razem, nie na szafie, bo kolorystyka szafy i kolory aksamitki w świetle zastanym za oknem się zwyczajnie zlewały. Dobrze, że mam jeszcze białe drzwi wejściowe. :-) Jednak każde ruszenie wieszaka i próba ułożenia dzianiny powodowały upadek misternie wygłaskanej na wieszaku tuniki. Całość więc wisi... zgodnie z prawem ciążenia. :-)

Niepokoi mnie trochę brzeg, dolna krawędź tuniki. Pomimo krzyżowego nabierania oczek na druty, brzeg ma chęć się wywijać. Obdziergałam go dodatkowo szydełkiem (półsłupek, 2 oczka łańcuszka, itd.), jest lepiej, ale nie mam pewności, czy to wystarczy. 

Nie ma co ukrywać, charakterku tunice dodały guziki z serii 'niewypały', które w końcu doczekały się swoich 5 minut.