Mój pierwszy Art-Yarn

Art-Yarn-y były motywatorem mego zainteresowania się przędzeniem. Ale prawda taka, że musiało sporo czasu upłynąć, by za taki się zabrać. Większość początkujących prządek w ramach pierwszych metrów, kilometrów robi coś, co można nazwać wełną artystyczną w sposób naturalny, niezamierzony, ucząc się pracy z wrzecionem, czy kołowrotkiem. Mój pech polegał na tym, że nie miałam takiego etapu. :) Pierwsze single oczywiście nie były idealne. Podobnie i dwunitki. Jednak były w miarę równe od początku. 

Pracując z wrzecionem wiedziałam już, że nie uzyskam takiego wełnowego arta, na którym mi zależny. Zostawiłam temat dla kołowrotka. Wówczas jeszcze nie wiedziałam, że kołowrotki nie są od razu wyposażone w skrzydełko dużym przekroju przelotu, wiec dalej z pewnymi pomysłami muszę czekać, aż takowe sobie dokupię. 

Ponieważ nitkowe arty są rożne, odważyłam się spróbować z wełny merynosowej, tej z zapasów do filcowania cokolwiek ... i jest.

Mój pierwszy Art-Yarn.

To jeszcze na szpuli. Wygląda mało ciekawie. Były momenty, kiedy musiałam trochę pomóc, by nitka przeszła na szpulę, ale dało się. :)

A tu na motowidle. Jest troszeczkę przekręcony i być może motowidło go ustabilizuje.