Sorbet i przędza.

Zrobiłam pierwszy raz w życiu coś, co w moim odczuciu sorbetem jednak jest. Poczytałam w  necie - piszą, że w sorbetach jest woda - sama nie dałam ani kropelki. Dlaczego ? ;-) Bo pomna smaku zapamiętanego z dzieciństwa, tej wody właśnie się obawiałam.

Pomysł łaził mi od kilku dni po głowie. Sorbet - w sumie nic szczególnego. Dla mnie jednak tak, ponieważ do wczoraj wiedziałam, że sorbetów nie znoszę. W pamięć smaku wryło mi się coś, co z nazwy miało być sorbetem, a co mi zdecydowanie nie odpowiadało. I pewnie pozostałoby tak, gdyby nie ananas, który dopominał się już o spożycie, a nie bardzo była okazja do grillowania (na takowe był nabyty). Za bardzo nie pasował mi na lody (wszak lody uwielbiam) i może to błąd, ostatecznie nie żałuję. Cieszę się nie tylko z udanej próby wykonania, ale i z efektu smakowego. Wcześniej, sorbet to były zamrożone drobiny wody (bardziej, czy mniej gładkie), taki  zwykły lód wodny o smaku owocu, lekko słodki. Właściwie taka zamrożona woda, nijaka w smaku, bo ani owocowa, ani słodka. A teraz.... :-)

Obrałam ananasa, pokroiłam, wrzuciłam do takiego większego blendera (pojemnika z częścią tnącą i pokrywką), do tego cukru na oko, tzn do blendera ;-) wraz z sokiem z połowy cytryny. Blenderowało się dość długo. Później do maszyny do lodów i dalej, do zamrażarki.

Nie wiem, czy sorbet byłby lepszy, gdybym użyła miodu zamiast cukru, bo to spotyka się w opisach netowych przepisów, czy może lepiej, gdyby był z syropem zrobionym z wody i cukrem. Nie wiem, ale podejrzewam, że brak wyczucia z wodą, mógłby raz, że zamrozić całość na kamień, dwa - że mogłabym osiągnąć to, co pamiętam z dzieciństwa, zamrożoną owocową wodę, nieco lepszą niż ze sklepu, ale jednak. Nie wiem też, czy brak tej wody nie wpłynął pozytywnie na 'aksamitność' samej masy sorbetowej, bo bardzo przypominała masę na lody z mleka i śmietanki. Z  przeciętnej wielkości ananasa otrzymałam 4 typowe kulki z łyżki do lodów. Jedno wiem - dobre było. :-)

Ananas był bardzo dojrzały. Pióropusz nie nadawał się do posadzenia, jednak obierając owoc, udało mi się znaleźć kilka ziaren. Oczywiście już w głowie kiełkował pomysł - wysiać ! Ciekawe, czy coś z nich wyrośnie. ;-)

I druga część tematu, - robótkowa - to ciąg dalszy przekształcania alpaczej strzyży w przędzę. Po skręceniu w 2 ply mam 180 m. Na jednym nawoju zostało mi dość dużo pojedynczej nici. Kurcze, nie nauczę się odmierzać porcji do singli, żeby chociaż porównywalnie było. Robię to na wyczucie, a to okazuje się bardzo zawodne. Póki co, nie mam tutaj tak czułej wagi i dalej lecę single na oko. Próbowałam się poprawić,  ale łazienkowa waga, a taką tylko tu posiadam, nie odczuła zmiany ważonej porcji i czy stawiałam michę z porcją wyczesanej alpaki, czy pustą efekt ważenia był taki sam. :-)

A to otrzymany moteczek. Dwa pierwsze zdjęcia w popołudniowym słońcu, trzeci już bez słońca, ale to bardziej realne odcienie. Docelowo ma to być sweterek. Tylko kiedy... ;-)

Chciałam jeszcze coś o pomidorach, bo mam problem, ale już dość późno, więc raczej będzie to tematem następnego posta.