Się Porobiło - cz. 204 - Komino-kaptur

Post z serii - Wszyscy mają (...), mam i ja ! :-)

Nie mogłam wystartować z szyciem. Tak zwyczajnie, chciało mi się, ale równocześnie i nie chciało. Miewam tak niestety. Ale pogoda dała kopa... ochłodziło się nagle, zrobiło wietrznie, trzeba było ruszyć.

Tkaniny, to dresówki, zewnętrzna, w łapki (mój ulubiony wzorek ;-) ) 240tka, wewnętrzna pomarańczowa z meszkiem 300tka, bo jak zaleca autor projektu - Grzegorz Leśniak, jedna tkanina taka powinna właśnie być grubsza, by wszystko leżało, jak trzeba i komin trzymał formę. Chociaż przyznaję, zastanawiam się nad drugim, cieńszym... i nie wiem... czy nie złamię tej 'zasady'.

I tak... Największym problemem dla mnie okazało się wbijanie metalowych oczek. Najpierw zapomniałam o podszyciu. Na szczęście kółko tak odstawało, że pamięć od razu wróciła. :) Rozczarowaniem okazało się, że wymyślona tkanina na podszycie, wcale nie jest gruba i muszę wziąć 2-3 warstwy, albo czekać, aż kupię i przyjadą skrawki skórki. Po opanowaniu już otworków (nie obyło się bez męskiej pomocy, bo ja niestety nie mam tyle siły, jak się okazuje, by walnąć odpowiednio i zmusić metal do rozparcia), poszło w miarę szybko. 

Oczywiście wspierałam się filmikami, także przy ubraniu, ale przyznaje, że własna intuicja dobrze podpowiada sposób odziania, film trochę mi mota. :)  Po pierwszym razie miałam wrażenie, że jakoś mi za ciasno. Kolejna przymiarka, kolejna i kolejna dają lepsze poczucie wygody. Tkaniny się muszą ułożyć, dopasować.  Patrząc na ludzi w ich uszytych kapturach, wszyscy wyglądamy tak samo, więc jest dobrze. ;-)

Do zdjęć w pierwszej serii wzięłam joszkową piłkę szkieletową, trochę jednak 'hellołinowe' te zdjęcia wyszły, toteż wymieniłam ją na pomidora z ubiegłorocznych biedronkowych świeżaków.  Te z kolei są śmieszne w inny sposób. :)

Jakaś głowa by się przydała czasami, czy coś. ;-)