O jedzeniu znowu będzie

Nie to, że początek roku i robię jakieś zmiany w sobie i otoczeniu, a można mylnie tak  wnioskować z ostatniego i dzisiejszego wpisu. A to tylko, tak się w czasie złożyło.

Na pewno zauważyłyście różne mody pojawiające się w necie, a to na fitness, a to na kosmetyki, modę, jedzenie. Wszystkie można sprowadzić do wspólnego mianownika - chodzi o to, by było bardziej zdrowo.

A kiedyś...

Pamiętam czasy, kiedy zawartość półek sklepowych różna była w zależności od województwa. Wystarczyło pojechać parędziesiąt kilometrów, by zrobić inne niż u siebie zakupy. Później nastał czas, gdy stało się w kolejkach, bo 'coś' właśnie rzucili. 'Coś' bywało różne, a to rajstopy w kiosku RUCH, a to kawa w sklepie mięsnym. Ten etap zaskakiwania i polowania przeszedł w smutny czas kartek, po którym z kolei nastąpiło otwarcie się rynku 'na zachód'. To było to ! ;-) Kto z nas nie pamięta wszechobecnego mydełka 'Fa', stadionów w soboty i niedziele zapełnionych łóżkami polowymi i zasypanych licznymi towarami. Ehhh... ;-) Teraz za to mamy piękne galerie sklepowe, supermarkety mieniące się kolorami i tonami produktów. No i mamy internet ! Źródło dobra (i niedobra też) wszelakiego.  I właśnie ów internet, to spora grupa osób, dobie 'ryje', szpera, przeszukuje, nie tylko, by porównać ceny oferowanych produktów, (bo już nauczyliśmy się, że pośrednik sprzedaży potrafi cenę towaru zwielokrotnić), ale by dowiedzieć się, co w samym towarze piszczy. Czyli co producent pochował złego, by obniżyć cenę, czym nas złudnie kusi, by wykorzystć obecne mody na piękno i długowieczność. Co tak naprawdę warto faktycznie mieć, co jeść i jak się ubierać.

A, że informacje w necie też wystarczające nie są, często sprzeczne, to i człowiek początkowo w tym wszystkim się gubi. Z jednej strony chce się żyć lepiej, zdrowiej, z drugiej - nie chce się popaść w paranoję. 

To może przydługi wstęp do wytłumaczenia tego, co mnie trochę teraz pochłonęło.

O zrobieniu 'czegoś', co może być prawie wędliną na chleb marzyło mi się już jakiś czas. Marzyło, to zbyt mocne określenie, bardziej ów pomysł powracał, gdy zderzałam się z prawdą o tym, z czego i jak robione są nasze wędliny. A, że też nie przepadam za mięsem na pieczywie, trochę te myśli przeganiałam, nie bardzo wierząc, że się da. W końcu, zastosowałam jeden z przepisów z bloga na takie właśnie mięso. Jednak tak przygotowana ale łopatka wcale mi się nie podobała. Smakowo dobra, ale to było dalej zwykłe mięso gotowane, na dodatek kolor nie zachęcał wcale do myślenia, że to wędlina, ba  ! mnie nie zachęcał do jedzenia. Wówczas, w końcu (!) na forum kulinarnym odważyłam się zapytać, czy jestem w stanie zrobić w domu coś z dostępnego mięsa i przypraw, co będzie podobne do przysłowiowej szynki. Z braku sznurka do mięsa, mając do dyspozycji kilogramowy kawałek ładnego schabu posłużyłam się sposobem Małej_Mi i zrobił się taki piękny kawałeczek mięska, który pozornie wyglądał sucho (w końcu schab), ale doskonale sprawdził się w roli, jaką mu powierzono. 

Przegięłam z pieprzem w zewnętrznej posypce, ale to mnie nie zniechęciło i w zalewie wylądował mały kawałek szynki. Zaopatrzyłam się już w odpowiedni sznurek, bo akurat szynka wymagała związania (na szczęście sznurek dał się pięknie rozdzielić od pieczeni, (nie jak te ze sklepu) i się upiekło. 

To doświadczenie z kolei podpowiada, by następnym razem przy mniejszej ilości mięsa, znacznie czas pieczenia przykrócić. Wówczas powinno być lepiej.

Na koniec coś na słodko.
W poszukiwaniu sposobu na foremkę do ciasta (bywało, że rogi formy gwiazda przepiekały się szybciej, przez co były dużo niższe) wspominana już tutaj Mała Mi, podpowiedziała, by spróbować zrobić taki niby-sękacz. Sękacz jadłam raz w życiu, kawałek kupiony za konkretne pieniądze (pamiętam, bo się zdziwiłam i to bardzo), więc czemu nie spróbować. Smak zapamiętałam, konsystencję ciasta również.

Miałam problem z rozprowadzeniem pierwszej warstwy, ciasto dość zwarte, nie chciało trzymać się formy, oderwać od łyżki, a na dodatek każą tylko 2 łyżki na blachę - noooo,  nie dało się. :-) Nawet pomyślałam, że to nie łyżki do spożywania zupy, a do jej nalewania. :-))) Stąd na zdjęciu pierwsza warstwa mojego niby-sękacza najgrubsza. Jeśli się zdecyduję na kolejny raz z tym , to spróbuję wlać ciasto do ciepłej blachy, bo ciasto pod wpływem ciepła się rozrzedza. 

Ten sękacz jednak różni się zasadniczo od tego, który poznałam, jest bardziej suchy. Nie wiem, czy tak ma być, czy może w oczekiwaniu na zbrązowienie warstwy, by uzyskać paski charakterystyczne dla sękacza, za długo nie czekałam. :-)

I, by nie było, że tylko tkwię w kuchni, - dziergam dalej zielone 'coś'. Jest coraz dłuższe. ;-)