Różowo biało, biało różowo.

Zdecydowanie biało zrobiło się za oknem. Mroźno, ale i tak smętnie. Słońca nie uświadczy. Szkoda. To potęguje mój zdechły nastrój naszpikowany stresem. Niewiele powstaje, ogólnie motam się, miotam, mam bardziej przyziemne sprawy, póki co na głowie. Chce koniecznie zakończyć tematy po mamie, możliwie szybko, bo już zbyt długo to się ciągnie. Nie lubię tak, więc tym bardziej mnie to męczy. Oczywiście sporo nie zależy ode mnie, masa formalności, która wiąże ręce. Krok milowy już zrobiłam, bo notarialnie mam już wszelkie potrzebne akty. Nie mniej jednak, nie da się upchnąć zawartości jednego mieszkania w drugim, co za tym idzie - łatwo się domyśleć - a ja nie chcę obrastać w przedmioty, podwajać, czy potrajać. Część musi pojechać na działkę, (a pogoda iście sprzyjająca), reszta,... . Tia... 

Dodatkowo doszły emocje z Filonem. Miał gorszy okres (dziwnie wiąże to z przywózką nowej porcji karmy), jakoś przychudł, ale mniej jadł (wypuszczał śniadania) - właściwie ociągał się bardzo z porannym wstaniem, więc właściwie nie miał czasu zjeść (beze mnie nie ja, a ja przecież muszę wyjść do pracy). W Wigilię biegłam po antybiotyk mający wesprzeć walkę z niechcianymi bakteriami w jelitach. Po świętach rutynowe, ale rozszerzone badania. 'Oglądowo', osłuchowo, na macanego - bez zarzutów. Serce, stawy, ograny wewnętrzne, prostata. Krew, badania podstawowe, trochę niższe parametry, ale nasz wet nie widzi podstaw do paniki, bowiem póki co, tłumaczy to jego wychudnięciem, co z kolei wynika z tych przewlekłych kłopotów jelitowych. Są też i wyniki wątrobowe - te ok i poziom hormonów tarczycy. Tutaj sprawa wygląda dziwnie, bo laboratorium ludzkie, podaje wynik mieszczący się w psich normach, jednak w klinice wet. tłumaczą mi, że te normy mają dużą rozpiętość i powinno się je rozpatrywać regionalnie, tzn ponieważ w kraju jest zróżnicowanie jodu w powietrzu (a może raczej w atmosferze... nie ważne, wiecie o co chodzi - wkoło nas), więc w moim regionie powinno być to ok 15 pmol/l a Filon ma 11,49 pmol/l. Dostał hormon w tabletce i nie wiem, czy nocne jego dziwne zachowanie (dyszenie, przyspieszone bicie serca) nie jest reakcją na ów hormon. Na razie wstrzymujemy się z podawaniem. Może być tak, że ma nadwrażliwość, a może to było zupełnie coś innego, co będzie się powtarzać i wymagać leczenia. W sumie nie ma on typowych, tarczycowych objawów, jednak więcej śpi i trochę wydolność wysiłkowa  już nie ta, stąd profilaktyka poszła w stronę przebadania krwi i ustalenia tego poziomu. W końcu to starszy pan już. ;-)

W takich emocjach, trudno się na czymś na dłużej skupić. Lubię mieć przemyślane działanie, a obecnie jakoś mi o to trudno. Nie porobiłam też zdjęć ani skarpetkom (czarne trudno pokazać nawet w dobrym świetle), ani innym duperelkom - powód ten sam - światło, a raczej jego brak i takie ogólnie życie w biegu. 

Dziś był moment jaśniejszy, to pstryknęłam fotki, odrobiny mej różowej radości. 

Uwielbiam hiacynty. Niestety, na działce pomimo, że dosadzam zawsze po kilka cebul, wyrastają mierne, a jeśli już kwitną, to beznadziejnie. Kwiaty niskie, tzn na krótkim pędzie. Chyba to prawda, że cebule muszą być podpędzone właściwie. W tym roku cześć cebul (kupionych wiosną do kwitnienia w domu) jesienią nie pojechała na działkę. Wniosłam więc je z balkonu. 3 już przekwitły (w listopadzie zaczęły przejawiać dziwna chęć kwitnienia), ale kwiaty miały niziutkie, jakby wbite w cebulę. Ten ze zdjęcia był nabyty, jako podpędzona cebula o kolorze nieznanym, w Lidlu bodajże. Kupujac, miał tylko 2-3 cm zielone listki, zero objawów chęci kwitnienia. Ale zakwitł. Zakwitł raz, konkretnie, piękną prostą łodygą, po czym za kilka dni zaczął wypuszczać kolejny pęd, który już nie tak piękny (o 2/3 krótszy), ale jest.

 Żeby dopełnić bieli za oknem, tym razem na słodko... domowe bezy. Mniaaaaam.... ;-)