Znowu recykling - znowu początek

Ostatnio przegięłam z tempem pracy z wrzecionem. Chciałam szybko zrobić z orzechowej czesanki nitkę, w końcu nie było tego dużo, no i nadwyrężyłam sobie jakiś mięsień na prawej łopatce. Wcześniej bywało, że wiosną po pierwszych pracach ogródkowych z tzw. pazurkami, też mięsień się odzywał, ale jak każdy - tłumaczyłam sobie pierwszym wiosennym rozruchem, po zimowym lenistwie. Dzień dwa, wracało do normy. Podobnie i z wrzecionem. Mam zwyczaj siedzenia przy pracy i wyciągania prawej ręki bardzo wysoko. Staram się też, by na wrzecionie nitka była możliwie długa. Wszystko to przekłada się na obciążenie mięśnia łopatki. :-(

Na dodatek, zawzięłam się na prucie swetra, który zalegał w szafie. Sweter zrobiony na szydełku z tureckiej włóczki, mieszanki - nie pamiętam składu, ale dość gruby i ciężki, w formie dzianego płaszcza. Z tego też powodu, trudny do prania, suszenia, ale bardzo go lubiłam i nie bardzo chciałam pruć. W końcu zdecydowałam się przerobić dzianinę. Oczywiście chciałam szybko spruć, przewinąć wełnę, odświeżyć i ... też szybko zacząć. Tym samym, dowaliłam łopatce tak, że rano, ledwo mogłam się ruszyć. Po prostu się popsułam. :-(((

Żyć jednak trzeba. W takich sytuacjach codzienność pokazuje, jak bardzo potrzebny jest ruch głową, skręt szyi, czy podniesienie ręki. Na co dzień niedoceniane możliwości własnego ciała ! Pokornie więc oszczędzam się kolejny dzień, tzn oszczędzam ów mięsień. W weekend plastry żelowe, rozgrzewanie termoforkiem, teraz też jeszcze codziennie maść końska. (O ironio, ale nazwa !) Już było nawet, nawet i się cieszyłam. Ale dziś doszło poranne skrobanie szyb samochodu i ...... grrrrr..... 

Dalej muszę uważać, bo to ciągle nie jest tak, jak być powinno.

Dziergam więc. Powoli macham rękami, powoli przewijam włóczkę, tylko tyle, co muszę.

Włóczki, jak widać jest sporo. Niecałe 2 kilogramy, o ile pamiętam. Ale bardzo ładnie, jak widać się wyprostowała i jest miękka. A uwierzcie, była harmonijką. Nie wiem, jak Wy przywracacie życie nitkom, ale ja przewijam w luźne zwoje, po czym trzymam nad parą z dziobka czajnika. Nitka bardzo szybko się naturalnie prostuje. Później wystarczy kilka minut, by odparowała nadmiar wilgoci i ... można przewijać w kłębki. Nie zdarzyło mi się, by włóczki nie dało się wyprostować. Ten sposób, wg mnie nie tylko prostuje, co też przywraca naturalną sprężystość nitki.

Powstanie duży i długi sweter z kapturem, ale bez rękawów inspirowany - jak się okazało szalem z kapturem - który prezentowany jest w wydaniu specjalnym Sandry - Druty i oczka, o któym było kilka wpisów wcześniej.

I na koniec, nie byłabym sobą, gdybym nie kupiła kolejnych, wiosennych kwiatów. Podobnie, jak rok temu, kupiłam wiosenne azalie, też białe. Poprzednie bardzo szybko przekwitły, zrzuciły i płatki kwiatów i wszystkie liście i niestety roślina nie przeżyła. Może tym razem się uda. Czytałam, że te kwitnące wiosną, to są jakieś inne odmiany, które mają już liście jednocześnie z kwiatami, co nie jest typowe dla tych roślin.

Poniżej zdjęcia specjalnie, pod światło, lutowe ostre słońce.